A sentenza conta co voto particular dun dos cinco maxistrados que a asinan, Perfecto Andrés Ibáñez, que considera que debeu rexeitarse o recurso da Fiscalía e confirmarse a absolución de César Montaña, xa que as súas mensaxes "non pasan de ser meros exabruptos sen maior percorrido, que se esgotan en si mesmos; desde logo francamente inaceptables, pero isto só".
Carecen, na súa opinión, "da menor posibilidade de conexión práctica con actores e accións susceptibles de ser consideradas terroristas, máis no momento do noso país no que foron escritas e difundidas".
O maxistrado discrepante non atopa o máis mínimo indicio de humor ou graza nos exabruptos torpes e brutáns de Montaña Lehmann, pero subscribe o voto particular pola súa convicción de que ningún dereito penal de inspiración constitucional e democrática pode ser potestativamente expansivo.
Engade que as frases do acusado, da súa persoal responsabilidade, non constitúen como fenómeno un dato illado, senón que son expresivas dunha subcultura dalgúns grupos sociais, integrados preferentemente por mozos, duramente tratados nas súas expectativas de traballo e de vida en xeral polas crueis políticas económicas en curso desde fai xa bo número de anos.
"Forman, pois, parte dunha maneira difusa de reaccionar, de contestar, aquí exclusivamente no plano da linguaxe, a cultura dun establishment do que, non sen razón, considéranse excluídos. É, por dicilo co vocábulo ao meu xuízo máis adecuado, un modo de épater. Isto é, de provocar ou de escandalizar (...) Non van, nin deben levarse, máis aló", conclúe o maxistrado.
