Imprimir esta páxina
Martes, 14 Xuño 2016 18:33

O Tribunal Supremo constata que a proporción de falsos testemuños en relatos de abuso sexual infantil é moi reducida

Valora este artigo
(1 Voto)

Condena a 18 anos e medio de cárcere a un home por agresión sexual continuada á súa sobriña desde que ela tiña entre 7 e 8 anos

O Tribunal Supremo, nunha sentenza que condena a 18 anos e medio de cárcere a un home por agresión sexual continuada á súa sobriña desde que ela tiña entre 7 e 8 anos de idade, subliña que "existe consenso científico en que a proporción de falsos relatos de abuso sexual infantil é moi reducida, pois a posición de dependencia do menor respecto do agresor, sobre todo cando a agresión se produce no ámbito familiar, faino pouco propicio a formular unha acusación falsa".

"O medo ao rexeitamento _explica a Sala_, xunto aos sentimentos de vergoña e culpa, así como as frecuentes ameazas, adoitan impedir a revelación do abuso."

Na resolución, da que foi relator o maxistrado Cándido Conde-Pumpido, o alto tribunal desestima o argumento do condenado, que poñía en dúbida o testemuño da vítima, e precisa que as investigacións criminolóxicas de abusos sexuais sobre menores de 12 anos, realizadas en hospitais, institutos médico-forenses, centros de investigación e axencias de protección do menor, poñen de manifesto dous datos relevantes que reforzan a necesidade de utilizar do testemuño da vítima como proba de cargo, e ao mesmo tempo ratifican a esixencia do máximo rigor na súa valoración.

O primeiro destes datos é o baixo número de falsos testemuños, e o segundo é que se constata como moi elevada a proporción de casos de abuso sexual sobre menores que non presentaron ningunha alteración no exame físico.

Valoración coidadosa

Esta ausencia de achados médico forenses pode obedecer a varias razóns. En primeiro lugar, pode tratarse dunha modalidade de abuso que non ocasione trauma, como caricias, rozamentos en zonas eróxenas ou requirimentos de masturbación sobre o abusador, por exemplo, que non deixan pegada física.

En segundo lugar, aínda cando se produzan lesións xenitais ou anais, o atraso co que normalmente se realizan as denuncias, mesmo anos despois de producírense os feitos, pode determinar que as lesións cicatrizasen, sen deixar vestixios ou só pegadas inespecíficas. Esta circunstancia, unida ao segredo que adoita revestir esta clase de condutas, obriga a recorrer como proba de cargo habitual á declaración da vítima.

A existencia de relatos falsos, aínda cando sexan minoritarios, esixe que esta proba se valore en función dunha serie de parámetros que, conforme a regras de experiencia, permiten constatar racionalmente a veracidade do testemuño.

Agresións e ameazas

No caso estudado, o Supremo confirma 13 anos e medio de cárcere por agresión sexual continuada, que foi aumentando en intensidade ata que, sobre os 12 ou 13 anos, o condenado comezou a ter relacións sexuais completas con vítima.

Coa ameaza do condenado de que, se non accedía aos seus desexos, contaríalle aos seus pais e aos seus amigos o que facía con el e difundiría as fotos e vídeos sexuais que lle tomaba, os feitos prolongáronse ata 2014.

Ese ano, o acusado foi detido e intervíuselle unha carteira con tres sobres dirixidos a amigos ou compañeiros da nena, un dos cales incluía fotografías da menor espida e dúas fotocopias en cor. As fotos proviñan de dous vídeos realizados polo acusado en 2012.

O material pornográfico producido polo acusado utilizábao para o seu propio uso e para intimidar á súa sobriña.

O Supremo destaca que neste suposto o relato da vítima contou coa credibilidade subxectiva e obxectiva necesarias, unida ao recoñecemento substancial dos feitos polo acusado e á tenencia das fotos e mensaxes que lle foron ocupados, polo que foi proba hábil e suficiente para desvirtuar a presunción de inocencia.

A Sala si estima parcialmente o recurso do home en relación ao delito de produción de material pornográfico utilizando a unha menor de 13 anos, polo que é condenado a 5 anos de prisión fronte aos 7 anos que lle impuxera a Audiencia de Zaragoza.

O motivo, apoiado polo Ministerio Fiscal, é que cando a vítima é única, como neste caso, este tipo delituoso non admite a continuidade que apreciou a Audiencia Provincial, aínda que se realicen varias fotografías ou gravacións. O tipo penal refire a elaboración dun material, que dá idea dunha pluralidade de compoñentes que integran ese material pornográfico referido a un único suxeito pasivo.